Εμπρηστικές επιθέσεις στην Γκρενόμπλ
Κενή ζωή ή ανυπακοή;
Κάθε μέρα της ζωής σου, το σώμα σου μιλά. Και το σώμα σου δεν μπορεί να πει ψέματα.
Ακούς τον αχό των μηχανών, το βουητό των drones, των ελικοπτέρων… το τρεμόπαιγμα απ’ τα φώτα neon, απ’ τα φώτα του δρόμου;
Πόσες ώρες της μέρας σπαταλάς μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης; Από μια οθόνη υπολογιστή; Tablet; Smartphone; Πίσω από ‘να παράθυρο; Πίσω από ‘να παρμπρίζ;
Δε σ’ ενοχλεί που τα παράθυρα δεν ανοίγουν; Το air-condition λύνει το πρόβλημα;
Τα προγράμματα, τα apps, οι αλγόριθμοι καθοδηγούν τη ζωή σου;
Πόσες ώρες τη μέρα κοιμάσαι; Και, ακόμη πιο σημαντικό, ποια η ποιότητα του ύπνου σου;
Αντιλαμβάνεσαι ακόμα τα ερεθίσματα που σε περιτριγυρίζουν;
Πώς αντιδράς στον ήχο, στο φως, στη θερμότητα, στο άγγιγμα;
Η μουσική είν’ ένας τρόπος να καλύπτεται η σιωπή ή να εγείρονται συναισθήματα;
Πόσα απ’ τα συναισθήματά σου χρειάζονται αλκοόλ ή ναρκωτικά για να εκφραστούν;
Με το σώμα σου κάνεις άραγε πολλές και ποικίλες κινήσεις; Εξερευνάς για καινούργιες, για ένα νέο εύρος;
Πώς σ’ επηρεάζει η συνθήκη επιβεβλημένης απάθειας;
Πώς σ’ επηρεάζει η συνεχής επέλαση ήχων, τεχνητών φωνών, βίντεο, διαφημίσεων, διαφημιστικών σλόγκαν;
Ποια αισθήματα αιώνιου μεγαλείου εγείρουν όλα δαύτα;
Δε χρειάζεσαι κάποιες στιγμές στοχασμού; Θυμάσαι καν πώς είναι;
Πόσο μακριά μπορείς να κοιτάξεις; Αν είναι μόλις λίγες δεκάδες μέτρα μακριά, τι ψυχική κατάσταση πιστεύεις πως γεννά κάτι τέτοιο;
Πώς σ’ επηρεάζει το πλήθος; Πόσο χώρο χρειάζεται το σώμα σου;
Πώς σ’ επηρεάζει το μέγεθος του δωματίου στο οποίο ζεις; Ο αριθμός των γωνιών στα δεξιά; Ο αριθμός των παράλληλων γραμμών, των τετραγώνων, των γεωμετρικών σχημάτων;
Δε χρειάζεσαι να κοιτάξεις τον ουρανό; Να χαζέψεις το νερό; Ν’ αντικρίσεις τα δέντρα, τα ζώα;
Αυτός είν’ άραγε ο λόγος για τον οποίον έχεις σκυλιά, γατιά, φυτά σε γλάστρα, μπαλκόνι, ή για τον οποίον πας στο πάρκο;
Από πού προέρχεται η τροφή σου; Ποια η σχέση σου μ’ αυτήν; Θεωρείς πως ό,τι τρως είναι καλό για ‘σένα;
Θυμάσαι την τελευταία φορά όπου έφαγες κάτι που να μην προέρχεται από σούπερ μάρκετ;
Πόσο μπορείς ν’ αντέξεις δίχως να γνωρίζεις τι ώρα είναι;
Πόσο σ’ επηρεάζει η αναμονή; Η αναμονή στην ουρά, η αναμονή στην κίνηση, η αναμονή για κατούρημα, η αναμονή να μάθεις πώς να ιεραρχείς τις ανάγκες σου;
Πώς σ’ επηρεάζει η καταστολή των επιθυμιών σου; Το καλούπωμα, η διάψευση, η ερωτική απογοήτευση απ’ την παιδική ηλικία; Ο φόβος ή η ανταγωνιστικότητα για τα άτομα του ίδιου βιολογικού φύλου; Ο ερωτισμός ως μέσο αναπαραγωγής/ελέγχου;
Η απόλαυση είν’ άραγε επικίνδυνη; Δύναται ο κίνδυνος να προσφέρει ευχαρίστηση;
Δε νιώθεις ακόμη καμιά φορά την αγριότητα μέσα σου; Το ζωώδες;
Δε νιώθεις δα ένα κενό, μια έλλειψη νοήματος τόσο αβάσταχτη που δύσκολα μπορεί ν’ αποτυπωθεί με λέξεις;
Δε νιώθεις καμιά φορά να βρίσκεσαι στις παρυφές της έσχατης απώλειας του ελέγχου;
Δε θεωρείς πως τούτο αποτελεί σημάδι;
Τη νύχτα 17-18 Μάη του 2020, πυρπολήσαμε την κεραία αναμετάδοσης στο Haute-Jarrie.
Τουλάχιστον δύο ακόμη κεραίες δέχθηκαν επίθεση την ίδια ώρα σε άλλα σημεία της Γκρενόμπλ.
Οι κεραίες αναμετάδοσης συγκαταλέγονται αναμεταξύ των όσων έχουν εισβάλει και παραμορφώσει το τοπίο. Χρησιμοποιούνται για μαζική επικοινωνία, σύντομα και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. Προς το παρόν, οι εγκαταστάσεις του 5G αξιοποιούνται για τον σκοπό αυτόν.
Οι ασυναρτησίες και το κουβεντολόι των μαζών, καθώς κι οι ατελεύτητες διαφημίσεις, αποκαλύπτουν το πραγματικό επικοινωνιακό κενό, την απουσία αληθινής επικοινωνίας. Δε δύναται, όμως, να υπάρξει αληθινή επικοινωνία δίχως αληθινές κοινωνικές σχέσεις. Οι απατηλές “κοινωνικές σχέσεις” των κοινωνικών δικτύων αποτελούν σαφέστατη ένδειξη περί αυτού.
Τούτη η υπαρξιακή κενότητα της εποχής είναι λοιπόν μετρήσιμη, συγκεκριμένα μέσω του ατέρμονου επικοινωνιακού κενού που τη διαπερνά.
Δεν ποθούμε έναν κόσμο όπου η εγγύηση πως μπορούμε να επικοινωνούμε εξ αποστάσεως, πάντα και παντού, ανταλλάσσεται με το να παρακολουθούμαστε και να επιτηρούμαστε συνεχώς.
Μακριά απ’ τους ηλιθίους που είναι χαρούμενοι μ’ έναν κόσμο και μια ζωή “βελτιστοποιημένη”, και οι οποίοι δε συνειδητοποιούν –ή δε δέχονται– πως ανταλλάσσουν μια ολοένα αυξανόμενη ποσότητα περιορισμών με μια όλο και πιο φρικτή ποιότητα ζωής. Τίποτα πιότερο από μια ύπαρξη ενδεδυμένη με τ’ αξιομίσητα κουρέλια μιας ζωής εγκλωβισμένης στο κενό.
Μες σ’ έναν κόσμο εγκλωβισμένο στο κενό, η γη –πέραν του ότι έχει αποικιοποιηθεί απ’ τα ανθρώπινα όντα, πέραν του ότι έχει υπερκαλυφθεί από ασφάλτινες πληγές, πέραν της καταστροφής τόσο πολλών άλλων μορφών ζωής που φιλοξενεί, κλπ.– απ’ άκρη σ’ άκρη είναι μπουκωμένη και τετραγωνισμένη από εγκαταστάσεις τηλεπικοινωνιών (μεταξύ πολλών άλλων). Ακόμη και στον ουρανό, ο οποίος τέμνεται από πάμπολλες γραμμές αερομεταφορών, δεν είναι πια οι αστερισμοί μα ο καταιγισμός δορυφόρων που ταξιδεύουν στον χώρο.
Ραδιενέργεια, ηλεκτρομαγνητικά κύματα, μόλυνση και κάθε είδους ιοί συνθέτουν το όλο και πιο μολυσμένο οξυγόνο του 21ου αιώνα.
Δεν εκπλήσσει το ότι τούτος ο κόσμος, έχοντας υπόψιν όλα δαύτα, μιλά για μια “ανοιχτή φυλακή”. Κι όλα αυτά ενόσω η τρέχουσα πανδημία έχει επιτρέψει και θα συνεχίσει να επιτρέπει στο Κράτος να μας θέτει, μέσω των περιορισμών, σε απομόνωση – πλασμένη ομολογουμένως στα μέτρα των περισσοτέρων.
Για εκείνες που αμφισβήτησαν τη συνθήκη αυτή, το σύστημα εγκλεισμού αποτελεί την αναγκαία τιμωρητική έκφανση της κυβερνητικής οργάνωσης της ζωής. Μια οργάνωση η οποία σύντομα θα οδηγήσει σε ευρύτατη επιτήρηση κι έλεγχο των μαζών, χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, τις κάμερες και τα smartphones με αναγνώριση προσώπου, κι όλα αυτά μέσω των πλησιέστερων δικτύων στο ίντερνετ.
Τα περιοριστικά μέτρα απέδειξαν επαρκώς πως οι τηλεπικοινωνίες είναι κεντρικής σημασίας για τις ζωές των ανθρώπων, σε σημείο οι τελευταίοι ν’ αποδέχονται τον αυτο-εγκλεισμό.
Ενόσω κάποια άτομα πίσω απ’ τις βιτρίνες τους (“πορείες”, “διαδηλώσεις”…) έχουν διαλέξει το διαστρευλωμένο είδωλό τους, κάποια άλλα (συνέχισαν να) προπαγανδίζουν την εξέγερση βάφοντας, σπάζοντας, σαμποτάροντας και πυρπολώντας.
Τι επιλογές μάς έχουν απομείνει σ’ αυτόν τον κόσμο;
Αυτές μιας ζωής εγκλωβισμένης στο κενό, με ανησυχίες μονάχα για το νέο gadget προς αγορά, ή το νέο app προς download;
Ή εκείνες της ανυπακοής και της εξέγερσης, με ανησυχίες για εμπειρίες ευαίσθητες και βιωμένες σύμφωνα με τις αντιλήψεις μας, για ατομική αυτοπραγμάτωση απεκδεδυμένη απ’ όσο το δυνατόν περισσότερους κοινωνικούς φραγμούς…;
Ανυπακοή είναι να ξεμακραίνουμε από δαύτη την κενή ζωή.
Νυχτερίδες που διαχέουν τη Φωτιά
[Μετάφραση: Ragnarok]
