Άκουσα να λένε πως τα δάση χρειάζονται “διαχείριση”. Ακόμα χειρότερα, πως χρειάζεται να “καθαριστούν”.
Άκουσα πως τα δάση χρειάζεται να “μπουν σε τάξη”, να γίνουν πιο κερδοφόρα, προσιτά, ελκυστικά. Πως οι άνθρωποι πρέπει να τα περιδιαβαίνουν τις Κυριακές, σε ασφαλή μεγάλα μονοπάτια, με σκυλιά σε λουριά, με πικνίκ σε προσφερόμενα τραπέζια.
Άκουσα πως τα δάση χρειάζονται “προστασία”. Με άλλα λόγια, “έλεγχο”.
Άκουσα πως τα δέντρα πρέπει να φυτεύονται σε σειρές για να παράγουν σημειωματάρια για αδιάφορες σημειώσεις, άνοστα βιβλία, αποβλακωτικά περιοδικά, καθώς και ράφια πάνω στα οποία θα τοποθετούνται όλα δαύτα.
Άκουσα πως είναι αναγκαίο να στηρίζουμε τα δάση μέσω οικολογικών νόμων και κομμάτων, και πως αυτός είν’ ο τρόπος για να τα υπερασπιστούμε απ’ τους κακούς βιομήχανους.
Άκουσα πως τα πεσμένα ξύλα δεν πρέπει να μαζεύονται, ούτως ώστε να μη διαταράσσεται το εύθραυστο οικοσύστημα.
Άκουσα πως κανείς δεν πρέπει να βγαίνει απ’ το τεχνητό μονοπάτι, προκειμένου να μην προκαλεί ζημιά στα φυτά.
Άκουσα πως το να περπατάς μονάχος στο δάσος μπορεί να είναι “επικίνδυνο”.
Άκουσα πως δεν πρέπει ν’ ανάβουμε φωτιά επειδή θα μπορούσε να καταστρέψει το δάσος. Όμως με το να κόβονται όλα τα δέντρα, κανένα πρόβλημα;
Άκουσα πως μπορείς να πας σε σούπερ-μάρκετ στην καραντίνα, αλλά όχι να μαζέψεις λουλούδια. Σε άλλες περιπτώσεις χρειαζόσουν άδεια. Όχι απ’ τα φυτά, αγαπητοί απλοί άνθρωποι, αλλά απ’ τη δημόσια διοίκηση.
Άκουσα πως θά ‘πρεπε να είμαι ευτυχής που υπάρχουν “φυσικά πάρκα”.
Άκουσα πως τα δάση έχουν ιδιοκτήτες. Και πως αυτοί οι ιδιοκτήτες δεν είναι οι κάτοικοί τους, με τις γούνες τους, τα φτερά τους και τα γρυλλίσματά τους.
Άκουσα πως οι κάτοικοι αυτοί πρέπει να ελέγχονται μέσω κυνηγετικών επεμβάσεων.
Άκουσα πως τα σκυλιά πρέπει να κρατούνται με λουρί, όμως οι άνθρωποι -οι οποίοι έχουν την άδεια του Κράτους- μπορούν ελεύθερα να σκοτώνουν, με όπλα τόσο εκλεπτυσμένα που δεν τους αφορά καν πιο είναι το θήραμά τους.
Άκουσα πως είναι αναγκαίο να οξύνουμε την αντίληψη περί “σεβασμού της φύσης” στους νέους, οι οποίοι γεννιούνται για να περιβάλλονται από τσιμέντο.
Άκουσα να λέγεται πως μια τεχνολογικά υπερανεπτυγμένη κοινωνία θα μπορούσε να είναι “πράσινη”.
Άκουσα πως οι όροι “βιώσιμο” και “οικολογικό” σημαίνουν την προμελετημένη καταστροφή του 99% των δέντρων, το σκάψιμο αυλακιών βάθους 40 εκατοστών μες στη λάσπη, καθώς και τα σιδερένια θεριά που τρέφονται με βενζίνα κι είν’ αναγκαία για να έρθουν εις πέρας όλα δαύτα. Άκουσα τον ήχο των δέντρων που πέφτουν, τις μηχανές που τα ρίχνουν στο έδαφος, τον βρυχηθμό των οχημάτων 4×4 που ανήκουν στους “προστάτες” των δασών.
Άκουσα πως τα εργοστάσια ξυλείας μπορούν να “αυτοδιαχειριστούν”. Η εκμετάλλευση της ξυλείας που αξιοποιείται για καλό σκοπό, θεωρείται “εναλλακτική”.
Άκουσα πως χρειάζεται να φυτευτούν δέντρα προκειμένου να σωθεί το ανθρώπινο είδος.
Άκουσα πως θα μπορούσες να συμβάλεις στο φύτεμα ενός δέντρου αγοράζοντας ένα πακέτο ζυμαρικά.
Άκουσα πως τα δέντρα μπορούν να θεραπεύουν τον καρκίνο. Ποιος όμως θα θεραπεύσει αυτά απ’ την παρουσία μας;
Έτσι, έκλεισα τ’ αυτιά μου και ούρλιαξα. Ούρλιαξα τόσο δυνατά που αναρίγησαν τα φύλλα των δέντρων. Ούρλιαξα τόσο πολύ που ξεράθηκε η φωνή και η δική μου και των άλλων. Σαν επανήλθε η σιωπή, θυμήθηκα κάποια άλλα πράγματα που είχα μάθει.
Είχα μάθει πως ο έλεγχος των δασών σημαίνει και έλεγχο των πληθυσμών, έλεγχο επί της ίδιας μου της ζωής.
Είχα μάθει πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ηλίθια, δειλή, αδαής ή θλιβερά ρεαλιστική. Πως όταν δέχονται δύο χτυπήματα είναι για το καλό τους, ή χαζοχαίρονται που δε δέχθηκαν και τρίτο. Πως είναι μάλιστα περήφανοι που άφησαν πίσω τη “φυσική κατάσταση”. Μεγάλο βήμα μπρος!
Είχα μάθει πως δεν αγαπώ τα δάση μόνο για τον πλούτο της ζωής, του θανάτου και οτιδήποτε ενδιάμεσου, αλλά γι’ αυτό που είναι. Πως η απέχθειά μου για τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται δεν είναι απλή ενσυναίσθηση, και πως οι ίδιες μου οι δυνατότητες επίσης περιορίζονται, ελέγχονται, κατασκευάζονται, συνθλίβονται.
Έπειτα θυμήθηκα τις δράσεις σαμποτάζ ενάντια στην καταστροφή των δασών. Βανδαλισμός μηχανών, ολοσχερής πυρπόληση εργοστασίων ξυλείας, επιθέσεις σε ανθρώπους υπεύθυνους για την καταστροφή αυτή.
Θυμήθηκα πως θα μπορούσα να δράσω και να μην ξεπέσω στο να μείνω κουφός και τυφλός προκειμένου να μείνω ασφαλής. Συνεπώς, συμμετείχα σε εμπρηστική επίθεση στην Εθνική Υπηρεσία Δασοκομίας (ONF), στο Aubenas (στο Ardèche της Γαλλίας), τη νύχτα μεταξύ 5ης και 6ης Οκτωβρίου.
Σαφέστατα είναι μια εξευτελιστικά ισχνή δράση, μπρος στην τόσο ακραία εξολόθρευση του πλανήτη και όλων των ζωντανών πλασμάτων ανά τον κόσμο. Είναι όμως μια δράση που θέλει να εκφράσει περισσότερα απ’ ότι ο άμεσος αντίκτυπός της. Να γιατί γράφω τούτες τις αράδες. Για ν’ αποτρέψω να καταλήξει απλά μια ακόμη είδηση που αγνοείται απ’ τα μίντια. Επίσης, επειδή αποδεικνύει πως είναι δυνατό να αυτοοργανωθούμε και να επιτεθούμε άμεσα στην κοινωνία του ελέγχου, της επιτήρησης και της εκμετάλλευσης. Μια κοινωνία βασισμένη στην κατασκευασμένη μας συμπεριφορά, την οποία και πρέπει να παλέψουμε, αλλά και σε συγκεκριμένα ιδρύματα, τα οποία δεν πρέπει να λησμονούμε να παλεύουμε να τα καταστρέψουμε.
Χαιρετισμούς, στην περίπτωση αυτή, σε όσες και όσους δεν ξεχνούν να επιτίθενται, να μην υποτάσσονται, να αντιδρούν και να συνεχίζουν να προσπαθούν.
Δύναμη σε όσους και όσες βρίσκονται στη φυλακή για τις ιδέες ή τις δράσεις τους.
[Μετάφραση: Ragnarok]
